Deneyim Detayları:

Lisedeyken öğretmenim bir tatilde benden yalnızca bir çelik kupa, armatür, çivi ve bakır tel kullanarak elektrikli zil yapmamı istedi. Tasarımı yaptım ve işleyip işlemediğini görmek için birkaç kez test ettim. Ertesi gün aleti okula götürüp göstermem gerekiyordu. Büyük bir çiftlik evi olan evimizde öğleden sonra 3.30 sularında odamda yalnızdım. Babam ve annem bahçede bir şeyler yapıyorlardı. Zili son kez denemek istedim.

Cihazımı denerken elektriğe kapıldım. Kablo çok uzundu ve 220 V elektrik vardı. Kabloyu iki elimle tutarken elektrik çarpmıştı. Önce büyük bir acı hissettim. Beni kurtaracak kimse yoktu etrafta. Elimden atamadım. Yavaş yavaş hissettiğim acı azaldı ve bedenimi terk ederek yükselmeye başladım. Havada yüzüyordum artık.

Yarım metre yükseklikten çatıdaki kiremitlerin üzerindeki harfleri görüyordum. Her bir harf çok büyük görünüyordu. Harika, acısız ve çok sakin bir haldeydim. Ama bir yandan da duygu doluydum.Bedenimin yerde baş aşağı uzandığını ve elimde hâlâ elektrik kablosunu tuttuğumu açıkça görebiliyordum. Bilincim tamamen yerindeydi. Yerden dört metre yükseklikteyken çatıdaki kiremitlerin seviyesinde durdum. Yardım istiyordum ama yardım edecek kimse yoktu. Biraz sonra babamın evin öbür tarafından geldiğini gördüm. duvarların ötesini görebiliyordum. Kazadan haberi olmadığı için çok yavaş yürüyordu. Yüksek bir sesle babama seslendim. Hayatımı kurtarma kaygısına kapılmıştım. Ama yakınıma gelmesine rağmen beni duymadı. Tütün çiğniyor ve bir şeyler mırıldanıyordu. Sanki rüyada gibiydim.

Babam sonunda bedenimin bulunduğu yere geldi ve bedenimin yerde yattığını gördü. Benim açık kabloyu tuttuğumu fark etmeksizin kucaklayıp kaldırmaya çalıştı. Aniden büyük bir acı hissettim ve bedenime geri döndüm. En azından 10 dakika daha kendime gelemedim. Uyandığımda babam ve annem yanımda oturuyorlardı. Onları görünce ilk sözlerim şu oldu:

“- Anne ben biraz önce ölümün nasıl bir şey olduğun gördüm”. Annem ve babam dehşete düştüler. Beni doktora götürüp elektrik çarpması nedeniyle aklımı yitirip yitirmediğimi sordular. Ne zaman bu deneyimimden söz etmeye kalksam ailem beni bundan caydırmaya ve başak konulardan söz etmeye çalışıyorlardı. Sonradan öğrendiğime göre beni kurtarmaya gelen babamı ve beni elektrikten annem kurtarmış. Ama hiçbir zaman annemin geldiğini görmemiştim; yalnızca babamı görmüştüm.

Bu olaydan sonra ölümün korkulacak bir olay yada kötü bir son olmadığına inandım.