Beschrijving Ervaring:

Het was ongeveer 20.30 uur. Ik had net al mijn kinderen in bed gestopt en ging op het internet met mijn Man die op dat moment in Irak was. Hij was gereed om met noodverlof naar huis te komen vanwege mijn ziekte.

Ik had afscheid genomen en hem verteld dat ik me niet lekker voelde. Toen zei hij dat ik wat moest rusten. Ongeveer vijf minuten nadat ik mijn computer had verlaten, voelde ik me duizelig en begon licht in mijn hoofd te voelen, dus ging ik naar het toilet en begon een warm bad. Dat is wat ik meestal deed als ik me zo voelde; Ik had dat jaar verschillende operaties ondergaan en had veel infecties. Het gevoel was dus niet nieuw voor mij.

Ik stapte in het bad en begon water in mijn gezicht te spetteren. Toen ik mijn hand van mijn gezicht weghaalde, zag ik alleen maar mensen. Ik baande me een weg tussen de mensen door en pakte de telefoon die in mijn kamer stond. Ik moet alleen op nummerherhaling hebben gedrukt, ik kon de vloer of mijn kamer niet zien, alleen veel mensen. Ik weet nog dat ik dacht dat ik nog niet dood wilde. Ik bleef maar nee zeggen, nee, ik kan nu niet gaan. Ik heb mijn moeder nog niet gezien.

Toen mijn moeder en stiefvader aankwamen, kan ik me niet herinneren dat ik de trap afging of hoe mijn moeder mij zag toen ze hier aankwam. Ik kwam bij, denk ik, toen ik mijn stiefvader zag en ik herinner me dat ze me allebei naar de auto droegen. Op weg naar het ziekenhuis herinner ik me dat ik in en uit bewustzijn ging en mijn moeder zei: 'Tiya, Tiya.' Ik herinner me ook de twee dames die bij mij thuis waren, die ik niet kende. Maar toen de mensen kwamen opdagen (in mijn huis), had ik het gevoel dat ik sommigen van hen kende, maar de meeste niet. Twee van de dames zaten in de auto van mijn moeder. Ze zeiden geen woord, maar keken me alleen maar aan toen ik naar hen keek. Ik was bang toen ik ze in huis zag, maar ik herinner me dat ik in de auto niet bang was, maar troost voelde.

Toen we bij de eerste hulp kwamen en de verpleegster mijn bloeddruk nam, bracht ze me met spoed terug naar de eerste hulp en belde de dokter, en toen waren er overal verpleegsters en doktoren. Ze begonnen mij vragen te stellen. Ik herinner me dat ik antwoordde, maar niemand kon me horen. Omdat niemand me kon horen, schreeuwde ik de antwoorden!! Ik weet nog dat ik heel boos werd omdat niemand mij kon horen. Ik herinner me dat ik de dokter hoorde zeggen: ik denk niet dat ze hier is, en ik herinner me dat ik zei: ik ben hier, ik ben hier!! Terwijl ze mijn kleren knipten, herinner ik me nog goed dat een verpleegster zei: 'Dokter, ze heeft een hartstilstand!' Precies toen ze dat zei, zag ik mijn levenloze lichaam op het bed van de eerste hulp liggen en mijn moeder in een stoel huilend van shock.

Achter mij werd het helder en ik zag een hand. Ik draaide me om en keek naar mezelf en draaide me niet meer om, die hand raakte mijn schouder aan. Toen ik zag wat er aan de hand was op de eerste hulp en mezelf zag, raakte ik in paniek en begon God te smeken, tegen wie mij ook maar aanraakte, om mij terug te laten gaan, laat mij alstublieft terugkomen, ik heb kinderen en een Man die mij nodig hebben! Nee, niet nu God, alstublieft niet nu, mijn Man is onderweg naar huis, hij weet dat ik ziek ben en hij komt naar huis uit Irak, alstublieft niet nu. Ook al voelde ik vrede, troost en volledige liefde achter en om me heen, ik wilde niet gaan. Het volgende dat ik zag, was dat de kamer helderder werd en dat het licht achter mij nog helderder werd. Ik herinner me dat ik me huilend omdraaide en vroeg: nog een keer, alstublieft, Heer, niet nu. Het volgende dat ik wist, was dat ik weer in mijn lichaam was, en ik keek op en zag de defibrillator erboven. Ik opende mijn mond en zei: 'Ben jij de loodgieter, die de leidingen in mijn kelder gaat repareren?' Ik ben blij dat je er bent. Ik zal je het probleem laten zien!!' De doktoren en verpleegsters keken me aan alsof ik gek was, zoals wanneer je iemand vol ongeloof aankijkt. De dokter legde de defibrillatoren neer, scheen met een licht in mijn ogen en controleerde me ongeveer vijf minuten. Ik wendde me tot mijn moeder en zei dat ik van haar houd, en begon te huilen.

De dokter liep naar buiten en zat daar zo'n vijftien tot twintig minuten. De verpleegster kwam weer binnen en zei dat de dokter niet terug zou komen omdat hij geschokt was over wat er net was gebeurd. Ze overhandigde me mijn ontslagpapieren en zei dat de Heer bij je moet zijn geweest, want we dachten allemaal dat je dood was!

Ik keek naar het ontslagpapier en de dokter had ernstige onverklaarbare zwakte vastgesteld. Toen ik de eerste hulp verliet, was ik nog steeds duizelig en uit balans. Mijn moeder en ik reden naar huis. Ik herinner me dat mijn moeder me vroeg waarom ik zo vaak naar de achterbank keek en dat ik niets zei. Maar ik was op zoek naar die twee dames. Ik kwam thuis, keek naar elk van mijn kinderen en kuste ze allemaal. Mijn Man kwam drie dagen later terug uit Irak en twee dagen daarna werd ik opnieuw geopereerd om het beschadigde geïnfecteerde weefsel in mijn maag en ruggengraat te verwijderen.

Twee weken na mijn operatie moest mijn Man terugkeren naar Irak. Mijn kinderen en ik wachtten nog vijf maanden tot mijn Man thuiskwam. Sinds mijn BDE is mijn leven zo veranderd dat ik niets als vanzelfsprekend beschouw. Het duurde tot mijn Man naar Irak zou vertrekken voordat ik hem eindelijk vertelde wat er met mij was gebeurd. Ik praat hier niet met velen over, alleen met degenen met wie ik een goede band heb, omdat ik bang ben dat ze mij als een gek persoon zullen beschouwen. Maar de mensen aan wie ik het heb verteld, hebben nooit op die manier naar mij gekeken en willen altijd meer weten - alsof mijn verhaal langer wordt? Of veranderd?? Elke keer als ik dit soort verhalen hoorde, zei ik: 'Oké? Ja toch??' Maar nu prijs ik mezelf gelukkig dat ik weet hoe het voelt, en ik weet dat wanneer het eindelijk mijn tijd is om te gaan, ik niet bang zal zijn.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Vrouw.

Datum BDE: 28 october, 2003

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja. Ziekte. Operatie gerelateerd.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Gemengd.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ik verliet duidelijk mijn lichaam en bestond er los van.

Hoe was je hoogste peil van bewustzijn en alertheid tijdens de ervaring in vergelijking tot je normale, alledaagse bewustzijn en alertheid? Meer bewustzijn en alertheid dan normal. Ik kon sneller acties realiseren. Ik wilde het graag afmaken of teruggaan. Ik wilde niet dood. Toen ik merkte waar ik was, gingen mijn gedachten sneller door de behoefte en drang om weer in mijn lichaam te komen, zodra ik merkte dat ik niet meer in mijn lichaam was.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Bewustzijn als levend zijn? Dat zou geweest moeten zijn toen ik thuis was en bij bewustzijn was nadat ik wist dat ik dood was. Dat moet zijn geweest toen ik mijn lichaam op de eerste hulp zag en toen ik alles en iedereen in de kamer zag, zelfs de dingen die achter mij op de eerste hulp gebeurden. Waakzaamheid was er toen ik het licht zag en mezelf daar zag liggen.

Werden je gedachten sneller? Ongelooflijk snel.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; of tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis.

Waren je zintuigen scherper dan gewoonlijk? Ongelooflijk scherper.

Vergelijk je zicht tijdens de ervaring met je alledaags zicht die je had net vóór het moment van de ervaring. Ja. Toen ik deze vraag las, dacht ik aan het karretje dat de verpleegsters brachten. Het had wielen met witte schroeven erop. Ik herinner me dat de kamer een ander soort wit was, helderder. Ik herinner me dat ik naar mijn lichaam keek en de kleur van mijn huid zag, een soort geelachtig grijze kleur. Ik herinner me dat ik zei dat dat niet klopte en dat de geur in de kamer een veel sterkere ziekenhuisgeur was. Als ik nu een ziekenhuis binnenga, herken ik diezelfde geur.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Ja. Ik herinner me dat ik de verpleegsters duidelijk hoorde praten en ik hoorde ook mijn moeder zeggen: O mijn Heer, niet mijn dochter, en zij was aan de andere kant van de kamer.

Leek jij je bewust te zijn van zaken die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming? Ja en de feiten zijn gecontroleerd geweest.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Nee.

Was je je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja. Mijn huis was vol met mensen, oude mensen, jonge mensen, lange, magere, dikke en kleine mensen. De bovenverdieping was zo vol met mensen dat ik niets anders kon zien. Ik kende niemand toen ik de mensen zag. Ik was bijna te bang om naar ze te kijken, maar ik had het gevoel dat ze er alleen voor mij waren, niet op een slechte manier, maar op een goede manier. Ik herinner me een kleine jongen in oudewetse kleren. Niemand sprak met mij, maar ik voelde dat ze er waren om mij te helpen. Ik was niet bang voor ze, ik was bang om dood te gaan. Dat was mijn angst toen ik ze zag. Bijna alsof ik wist dat ze er waren om me te helpen oversteken of zoiets? De twee dames in de auto zeiden ook niets, maar ze waren niet eng. Het waren oudere dames, zoals de lieve grootmoeder of zoiets.

Heb je een helder licht gezien of gevoeld dat het je omringde? Een licht dat duidelijk van mystieke of niet-aardse origine was.

Heb je een onaards licht gezien? Ja. Eerst werd de kamer verlicht. Zo wist ik dat ik moest omdraaien. Toen ik me omdraaide zag ik een helderder licht dan ik had, gezien toen ik naar beneden kwam. Toen draaide ik me om en voelde een hand op mijn schouder, toen begon ik te smeken om terug te komen naar mijn lichaam voor mijn kinderen, Man en familie.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Nee.

Welke emoties voelde je tijdens de ervaring? Troost, bezorgd, bang, onzeker omdat ik niet dood wilde toen ik merkte dat ik niet meer in mijn lichaam zat. Het gevoel vlak achter mij was van troost en geluk. Ik wist dat het een goede plek was, maar ik wist ook dat ik er nog niet heen wilde.

Had je een gevoel van vrede of vrolijkheid? Ongelooflijke vrede of plezier.

Had je een gevoel van vreugde? Blijdschap.

Had je een gevoel van harmonie of eenheid met het universum? Ik voelde me verenigd of één met de wereld.

Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Mijn verleden flitste zich voor mijn ogen, buiten mijn controle.

Waren er beelden uit de toekomst? Beelden van de toekomst van de wereld.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Onduidelijk. Ik wist dat als ik niet zou vechten tegen wat er gebeurde, de plek waar ik heen zou gaan geen slechte plek zou zijn. Soms denk ik zelfs nu nog aan alle ‘wat als’-vragen en vraag ik me af hoeveel beter het zou zijn geweest.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk.

Zijn je religieuze gewoonten veranderd sinds je ervaring? Onduidelijk. Ik geloof nu meer in een God en het hiernamaals. Ik geloof niet dat je een bepaalde religie moet hebben om in het reine te zijn met God. Nu geloof ik dat je leven in orde moet zijn met mensen om in het reine met God te zijn.

Welke godsdienst beoefen je nu? Liberaal.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Onduidelijk. Ik geloof nu meer in een God en het hiernamaals. Ik geloof niet dat je een bepaalde religie moet hebben om in het reine te zijn met God. Nu geloof ik dat je leven in orde moet zijn met mensen om in het reine met God te zijn.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine.

Zag je overledenen of religieuze geesten? Ik zag hen duidelijk.

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Verkreeg je tijdens je ervaring speciale kennis of informatie over je doel? Nee.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Ja. Ik denk nu positief. Ik koester elke minuut van elke dag. Ik ben niet zo gemeen als vóór deze gebeurtenis.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Nee.

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Nee.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Ja, het was toen ik wist dat ik weer in mijn lichaam was; het was alsof God mij een geschenk gaf, het geschenk van leven. Hij stuurde me terug en dat was het beste gevoel.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja. Ik vertelde het aan mijn Man ongeveer anderhalve week later en mijn moeder ongeveer drie maanden later, omdat ik me dom voelde om het aan mensen te vertellen, ik had het gevoel dat ze me niet zouden geloven. Ik heb het aan mijn vrienden en anderen verteld en zij hebben het allemaal goed opgevat en ja, ze zijn beïnvloed en hun geloof in God heeft nu begrip. Als ik mijn verhaal vertel, zeg ik meestal dat ik één van de weinigen was die het geluk hadden te begrijpen wat er na de dood gebeurt. Maar tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds wantrouwig om mijn verhaal openlijk te vertellen aan mensen die ik niet ken.

Had je kennis over bijnadoodervaring (BDE) vóór je ervaring? Onduidelijk. Ik hoorde er een of twee keer over op tv, maar ik heb er nooit echt aandacht aan besteed. Ik zag het alleen maar op tv en zei (oké wat dan ook?) Ik geloofde het niet.

Wat geloofde je over de echtheid van je ervaring kort nadat het gebeurd was? (dagen tot weken) Ervaring was zeker reëel.

Wat geloof je nu over de realiteit van jouw ervaring? Ervaring was zeker reëel.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee.