Beschrijving Ervaring:

Het was 1971 of 72. Ik was heel terneergeslagen, want ik was verkracht door twee mannen en kon het aan niemand vertellen. I haatte mijn lichaam en het leven werd te ellendig om in leven te blijven. Een vriend had een zwarte dokterstas gestolen en bracht die mee. Er zaten genoeg medicijnen in om 30 mensen in slaap te brengen. Ik nam de medicijnen en al vlug voelde het aan alsof blokken ijs mijn lichaam opgingen. Het was rond middernacht.

Ik lag op mijn bed met mijn benen naar beneden hangend. Daar werd het blok ijs eerst voelbaar. Toen ging het mijn benen op en toen het mijn borst raakte ging mijn bed open en gleed ik naar onder door een tunnel. Na een poos besefte ik dat ik door de ruimte aan het reizen was. Op een of andere manier wist ik dat ik heel snel aan het reizen was vanwege de beweging van de sterren.

Ik was aan het reizen boven een oranje-rode gloed en ik dacht bij mezelf, ''Als het waar is wat Christenen zeggen ga ik naar de hel en moet wat angst oproepen.'' Maar het heelal was vrede en had voor angst geen plaats. Ik herinner me niet bij iemand te zijn, ergens aan te komen of met iemand te spreken. Ik herinner me dat mijn gedachten een stem hadden.

De volgende avond vond ik mezelf tegen de keukendeur gesmeten. Ik weet niet hoe ik daar was beland maar ik had ongelofelijk veel hoofdpijn. Ik was heel boos dat ik terug op aarde was. Toen sprak een stem in mijn hoofd tot me, zeggend, "Zelfmoord is voor jou geen optie meer." Als jonge universiteitsstudente had ik het existentialism omhelsd en de werken van Nietzsche verslonden. Van hem had ik geleerd dat zelfmoord altijd een optie was om uit de ellende te raken. Sindsdien zijn er ogenblikken geweest als ik wilde sterven maar weet dat zelfmoord geen optie is. Ik ben aan het leren om elke dag het leven te kiezen.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Vrouw