Beskrivelse af oplevelsen:

In 1994 kreeg ik in een ziekenhuis in Texas een hartaanval op de operatietafel terwijl ik een operatie onderging om mijn blindedarm te verwijderen. Ik ontdekte waarom ik een hartaanval kreeg toen vele jaren later de diagnose syndroom van Marfan werd gesteld. Bovendien ben ik diabeet. Aan het eind van 1994 bezweek mijn vriend en levenspartner Roger in West Virginia aan de gevolgen van aids. Ik had God gebeden om Roger niet te laten lijden. Ik wilde eigenlijk alleen maar een graf in en doodgaan samen met mijn levensgezel. Ik bad dat God mij de Dood zou schenken. Ik was net een zombie en op gezette tijden voelde ik de griep komen opzetten en dan huilde ik mezelf in slaap om me lichamelijk beter te voelen. Maar dat hielp niet in december ’94, ik werd wakker terwijl ik ineenkromp, ik ging naar de keuken om een kop thee te maken. Ik dacht dat ik buikgriep had, de thee hielp niet, ik had een probleem. Ik riep mijn moeder en vroeg haar of ze alsjeblieft naar de buren, naar tante Floria, wilde gaan om 112 te bellen. Ik ging achter mijn moeder aan omdat ik niet alleen wilde blijven.

De ambulance kwam en de broeder dacht dat ik een acute blindedarmontsteking had. Ze legden me snel in de ambulance waar ik in shock begon te raken. Ze stabiliseerden me en brachten me naar het ziekenhuis. Het aantal witte bloedcellen was goed en op de röntgenfoto was te zien dat mijn blindedarm zich om mijn dikke darm had gewikkeld. Ik denk dat hij verlegen was om op de foto te gaan. Omdat ik thee had gedronken moesten ze met opereren wachten tot ze zeker waren dat er geen buikvliesontsteking zou ontstaan. Toen ik de toestemmingspapieren voor de operatie tekende voelde ik een vrede. Ik voelde dat ik ergens heen zou gaan waar ik de antwoorden zou krijgen op meer vragen dan ik ooit zou kunnen stellen. Om kwart voor 6 ’s middags ging ik de operatiekamer in. Ze deden een geel zuurstofmasker op mijn gezicht en zeiden dat ik diep moest ademhalen terwijl ze me een spuit gaven. Ze zeiden ook dat ik terug moest tellen van 100, ik ben niet verder gekomen dan 97. Toen gingen mijn lichten uit en werd er een niet storen bordje opgehangen.

Het was net als kijken naar een videoband terwijl je de video op terugspoelen had gezet. Ik zag hoe mijn leven was geweest als een film die achteruit spoelt. Voor mij was dit de dag des oordeels en nadat ik mijn geboorte had gezien kwam er een rood gordijn naar beneden. Dat was het einde, Vredig. Het volgende dat ik weet is dat ik de operatielamp zie en dat ik zweef. Ik kijk naar beneden en zie dat de dokter en verpleegkundige bezig zijn aan de rechterkant van mijn onderbuik. Vanuit de hoek van mijn linkeroog zag ik een streep wit licht achter me. Ik draaide me om naar die streep licht en ik zag een poort van glinsterend wit licht, er kwam een gevoel van Onvoorwaardelijke Liefde vanaf de poort. Alsof de duivel me op de hielen zat zo snel vloog ik door die poort. Ik was Thuis in het Onvoorwaardelijk Liefdevoll Witte Licht dat mijn geest deed herleven. Boven me dreef een boog van witte wolken in een blauwe lucht. Door het geluid van wind in boomtakken wist ik dat ik in het centrum was. Ik zag hoe de hel eruit ziet, de hel is niet vuur, zwavel en gekwelde zielen. Nee de hel bestaat uit steile rotswanden van een dode gouden kleur en de zwarte Schaduwen van de ziel lopen over die rotswanden. Ik zag mijn grootmoeder die in januari 1972 in Florida overleed, de schoonheid van mijn grootmoeder was zoals ik me herinnerde. Ze hield me in haar armen en ik hield haar in mijn armen, ze sprak tegen me zonder haar lippen te bewegen. Ze zei dat ik een boodschap moest overbrengen aan mijn 2 broers Harold en Richard, mijn zus Angela en mijn moeder. De boodschap was dat zeggen dat het je spijt makkelijk is, dat je een les leert als je om vergeving vraagt. Omdat je jezelf moet vergeven als je iemand anders hebt pijn gedaan. De volgende pesoon die ik zag was Big Joe die in 1981 in Florida was overleden. Big Joe zei dat ik zijn vrouw Kathleen een boodschap moest geven. De boodschap was: laat bitterheid niet de Roos die je bent, Kathleen, vernietigen, ik zal op je wachten. Big Joe bewoog zijn lippen ook niet. De volgende persoon die ik zag was Roger mijn levensgezel. Ik riep Roger Roger en we zweefden in elkaars armen. En onze zielen werden weer één net zoals eerder toen we de liefde bedreven in een jacuzzi in Florida in 1986. Roger maakte zich los en zei, zonder zijn lippen te bewegen, dat ik terug moest, dat hij op me zou wachten. Ik was in de war, Roger was weg en stond voor een afbeelding van onze Heer Jezus Christus enkele ogenblikken nadat Hij aan het kruis was gestorven. Ik hoorde de stemmen van het operatie team nijn naam roepen en ik zag mijn lichaam door de tunnel gaan. Vervolgens herinner ik mij dat iemand mijn beide oogleden opende en een licht in mijn ogen scheen en zei: hij is terug.