Beschrijving Ervaring:
Ik viel één keer flauw tijdens de geringe afstand naar het ziekenhuis, terwijl ik in de ambulance lag, en kwam binnen bij bewustzijn, terwijl ze me naar de spoedeisende hulp rolden. Toen ik in de spoedeisende kamer was, begonnen ze aan me te werken. Ik ontdekte naderhand dat ik een beschadigde milt had, die in de operatiekamer verwijderd werd, gebroken ribben en een hoop slechte schaafwonden en kneuzingen van meegesleept te worden, en ik had veel bloedverlies.
Terwijl de dokter(s) en verspleegsters heel druk bezig waren met dingen aan me vast te maken en vragen te stellen, zoals mijn naam, voelde ik mezelf heel zwak en licht worden.
En toen kon ik plotseling niets meer horen – ik kon alleen maar de monden van de zusters zien bewegen, en wist dat zij heel hard met elkaar en met de dokter hadden gepraat, dus besefte ik dat iets heel snel aan het veranderen was. Ik bleef mijn ogen sluiten en openen, al denkend dat dit me hoe dan ook zou helpen hen weer te horen. Dan was ik ineens niet meer daar, ik schoot langs het midden van een enorme tunnel – die verlicht scheen te zijn vanuit binnen in de muren. Ik was gewaar dat ik werkelijk bewoog omdat de muren van de tunnels een spiraal effect hadden. Ik herinner me hoe mooi ik het vond en was verbaasd hoe ik zwevend in de lucht zo snel langs het midden van dit enorme ding kon vliegen. Terwijl ik er doorvloog begon ik mijn herinneringen van mijn leven en familie te verliezen, en voelde me hierdoor geschokt en gealarmeerd. Dit heeft me altijd dwars gezeten, tot op heden toe. Toen bewoog ik niet meer en scheen te drijven, en ik werd me bewust van een andere persoon of wezen bij me, die een niet heel vaste vorm had maar meer als een grote witte gloeiende energievorm.
Deze energie kende me persoonlijk. Een stem als van een Man, maar toch heel anders, kwam mijn hoofd in en noemde me bij naam, zeggend, ‘Maria, het is jouw tijd niet, je zal terug moeten gaan’. I antwoordde alleen met een gedachte (dit scheen de enige manier van communicatie te zijn), dat ik dat niet wilde, omdat het teveel pijn deed. Toen strekte hij een arm vooruit (het zag er meer uit als de gloeiend witte arm van een gewaad) en ik keek waar waarheen hij scheen te wijzen en zag voor ons een lessenaar met een enorm, heel oud uitziend boek erop dat open lag. Ik dacht, ‘Ik wil daar naar kijken’, en werd onmiddellijk verteld dat dat niet kon. Toen vertelde hij me, ‘Het is het Boek van Antwoorden, je kunt er niet in kijken en teruggaan. Dan was ik plotseling weer terug door de grote tunnel aan het gaan, en ging terug naar mijn lichaam.
Achtergrondinformatie:
Het rapport over deze BDE-ervaring bevat antwoorden op een mengsel van open vragen en meerkeuzevragen. De eerste open vragen vroegen om een volledige beschrijving van de BDE, in de deelnemer’s eigen woorden, terwijl de latere naar details vroegen, ook in zijn of haar eigen woorden. De vragenlijst bevatte echter ook verscheidene meerkeuzevragen, die hen vroegen één van 2 of meer kant-en-klare antwoorden te kiezen, die gebaseerd waren op de rapporten van eerdere BDE-deelnemers.
Vandaar dat iemand die verscheidene BDE-rapporten heeft gelezen, merken kan dat op sommige vragen meerdere deelnemers dezelfde antwoorden gegeven hebben; dit kwam door de meerkeuzevragen-methode. Niettemin waren die deelnemers vrij om verdere waarnemingen te geven, en sommigen hebben dat ook gedaan; vandaar dat op hun vragenlijst bepaalde “standaard” antwoorden worden gevolgd door aanvullende opmerkingen. |
Geslacht: Vrouw
Datum BDE: 1972
Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja. Ongeval. Ik was twee keer door mijn auto overreden in een parkeerterrein. Ik had hem gestart onder de motorkap zoals ik mijn vader had zien doen als hij niet wou starten. De auto startte maar ik had hem in de versnelling laten staan hij begon achteruit te rijden, dus ging ik hem achterna en sprong er in, proberend op de rem te stappen. Mijn schoen in klomp-stijl kwam vast te zitten op de rem of op het gaspedaal van de auto. Toen werd ik meegesleept, viel er uit en werd overreden, omdat de wielen waren gedraaid en ik ik zwaar gewond werd toen hij de eerste keer over me reed, ik kon niet op tijd opstaan en toen hij weer terugkwam overreed hij me voor de tweede keer. Dit gebeurde slechts een paar straten van het ziekenhuis vandaan, en vlak naast een klein restaurant waar twee politieagenten aan het eten waren – dus toen zij al het lawaai hoorden van mijn auto die tegen andere geparkeerde autos botste, kwamen ze naar buiten rennen en belden de ambulance. Ik bad tot God, toen ik de autoband weer naar me toe zag komen, dat hij niet over mijn hoofd zou rijden, wat natuurlijk niet is gebeurd anders kon ik dit vandaag niet aan je schrijven.
BDE elementen:
Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Positief
Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Nee
Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Helemaal niet op een droom. Meer als wakker zijn dan wat dan ook, maar als volmaakt leven.
Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja. Mij lichaam zag er volmaakt uit, zonder gebreken. Geen pijn, gewichtloos.
Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Heel oplettend, zo zou ik het moeten beschrijven. Ik voelde me meer in leven tijdens deze ervaring dan op welke andere tijd ook. I voelde me fantastisch; wat mijn lichamelijke zelf betrof scheen alles in volledige harmonie te werken. Ik zag dat ik een lichaam had terwijl ik door de tunnel ging. Daarom was het zo verbazend dat het geen pijn deed.
Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles scheen ineens te gebeuren; de tijd leek ofwel te stoppen of alle betekenis te verliezen. Ik was me niet bewust van het voorbijgaan van de tijd of zelfs maar te bestaan. Zijn gebruik van de woorden, ga terug, scheen aan te duiden dat de tijd toch bestond – tenminste in de zin dat ik voort gegaan was naar deze plaats.
Leek jij je bewust te zijn van zaken die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming? Ik heb wel de documenten van het ziekenhuis die aantonen dat ik drie keer ‘gestorven’ was. Twee maal tijdens mijn spoedoperatie.
Ben je in of door een tunnel gegaan? Nee. Het was een plaats, verwant aan niet hier te zijn, en toch bestaan. Het enige vaste voorwerp dat ik zag was de lessenaar en het boek. De tunnel was erg echt maar scheen bijna biologisch te zijn. Hij was zilver van kleur maar scheen een spiraal effect te hebben.
Was jij je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja. Het ‘Wezen van Licht’ of God.
Heb je een onaards licht gezien? Ja. Het ‘Wezen van Licht’, pas aan het eind van de tunnel.
Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Een duidelijk mystiek of onaards gebied
Welke emoties voelde je tijdens de ervaring? Grote kalmte als omringd van water in een vijver, maar aan de binnen- en buitenkant.
Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum. Ik weet dat hij wist dat ik bestond voor ik daarheen ging. Hij kende mijn naam, hij zei me dat het niet ‘tijd’ was en ik moest teruggaan. Het ‘Boek van Antwoorden’ duidt erop dat het bestaat om door ons gelezen te worden, op een bepaalde tijd. Persoonlijk ben ik heel blij te weten dat er één is! Zelfs als jong meisje had ik profetische dromen, hoewel nooit over iets belangrijks – alleen normale gebeurtenissen. Maar na dit schijn ik nooit volledig ‘los te koppelen’ van deze andere staat van bewustzijn. Dus heb ik een vergroot bestaan – als een aandenken!
Waren er beelden uit de toekomst? Nee
Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Onduidelijk. Ik scheen te weten dat ik bij het ‘Wezen van Licht’ moest blijven, ... Het was een eindeloze ruimte na de tocht door de tunnel, maar voelde wel dat een scheiding bestond tussen waar het boek was en wij waren.
Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Het ‘Wezen van Licht” zei me, “Maria, het is jouw tijd niet.’ Ik zei tegen hem dat ik niet terug wilde gaan, omdat het te pijnlijk was.
God, Spiritueel en Religie:
Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk. 'Christelijk, maar een tiener die indertijd veel doormaakte.'
Welke godsdienst beoefen je nu? 'Christelijk, geen bepaalde denominatie. Het meest belangrijke was dat nadat mij deze ervaring was gegeven, ik WIST dat God bestond, ik WIST dat we allemaal bestonden met een doel.'
Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja. Het was heel, heel moeilijk te beseffen dat ik hier beneden zou blijven. Ik herinner me een gevoel dat als ik hard genoeg over mijn ervaring zou denken, en mezelf het liet herleven, of aanvoelen – ik eenvoudig zou ‘teruggaan’. Dus, er gingen vele jaren overheen voor ik mijn ‘aardse mentaliteit’ weer had. Het was moeilijk om veel dingen serious te nemen die iedereen vooral van mijn leeftijd destijds deed. Ik was heel blij terug te zijn, tenminste nadat ik volledig hersteld was, waar een paar jaar overheen ging, maar ik wist en weet dat het belangrijkste in het leven hier is de mensen rechtvaardig te behandelen, een goed mens te zijn, en liefde voor anderen te tonen. Als dat niet het enige belangrijke ding is, is het toch verreweg het meest belangrijke. Het schijnt veel te maken te hebben met ons na dat we hier weggaan. Het gaat over wat het ons aandoet, als we anderen liefhebben, en onze levens hier waarderen.
Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine.
In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:
Veranderingen in je leven na je BDE: Afgenomen
Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Nou, vele jaren zijn verlopen sinds die ervaring, maar ik herinner me het besef dat ik voor goed veranderd was. Weg was de blinde onwetendheid, en op achttien-jarige leeftijd heeft me dat anders gemaakt, en soms voelde ik me als een buitenstaander. Voor je zo’n ervaring hebt, ben je net als al je andere vrienden en iedereen. Je bent niet erg zeker van veel dingen. Dan, na zo’n ervaring weet je wat te doen en te zeggen en hoe je leeft maakt zonder twijfel verschil. Dus weg met al de lol! Da’s maar een grapje, maar op achttien voelde het soms zo aan. Het heeft me vroeg verantwoordelijk gemaakt.
Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Nou zeg, ja ik ga af en toe naar de kerk. I ben dat nog steeds aan het uitkienen – waarom we mensen in de kerk hebben, om zoveel redenen behalve waar het voor is. Ik vind dat het moet worden gebruikt om anderen het gevoel te geven dat ze geliefd zijn, en een gemeenschappelijke en verenigende waardering te realiseren voor het leven en in leven te zijn.
Het schijnt vaak meer te doen om [mensen] te verdelen en te worden gebruikt als een reden om het omgekeerde te doen.
Voor zover verhoudingen betreft, ik werd verloofd met de verpleger die in het ziekenhuis werkte, die naar ik heb ontdekt nacht na nacht bij me zat tijdens de weken dat ik daar lag om te herstellen. Achteraf zijn we uit elkaar gegaan, en hij is zendeling geworden voor de Mormonen – en ik heb hem nooit meer gezien. Hij zei dat mijn ervaring hem had overtuigd dat hij dat moest doen.
Wat een carrière betreft, moet ik zeggen dat ik moeite had mijn banen serieus op te vatten – vaak als ik wakker werd op een mooie zonnige dag, voelde ik me verplicht te genieten van wat God ons had gegeven, om te ervaren en te zien en van te genieten ... maar na verloop van tijd, naarmate de eisen en de voldoening van het werk overnamen leerde ik beter te concentreren en met mijn voeten op aarde te blijven. Ik heb nu al veel jaren mijn eigen bedrijf, ik weet zeker dat de grootste reden is dat ik me de vrijheid kan permitteren om naar buiten te hollen en een vliegende vlinder te bekijken of een stuk chocola op mijn bureau zonder vrees mijn baan te verliezen. Dat is iets dat werkelijk moet worden veranderd – de mentaliteit dat mensen niet kunnen werken tenzij ze in een soort mentale kooien zitten. Waar dat begonnen is weet ik niet, maar het is absoluut zondig. De mensen moeten leven en werken, niet werken om te leven. Dit aardelijk leven was niet bedoeld om te leven zoals we dat nu doen. We hebben het leven uit het leven geregeld.
Na de BDE:
Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja
Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Ja. Ik heb wat mijn tante beschrijft als Openbaringen. Tijdens de nacht voor de eerste space shuttle (= ‘ruimteveer’) ontplofte, had ik een visioen van iets dat in de ruimte uit elkaar vloog en dan de vlag van de VS, en ik voelde aan dat dit iedereen in Amerika zou raken, op een of andere manier.
Ik wist niet wat het was, en was bang dat het een bom zou zijn, of iets dergelijks. De volgende morgen ontplofte de shuttle bij de lancering. Dan zie ik soms beelden van krantenkoppen. Toen ik in Californië woonde bleef ik een beeld in mijn brein zien van het getypte woord ‘Firestorms’ (‘vuurstorm’). Ik schreef het op en vertelde het toen aan een vriend en aan mijn dochter, omdat het me dwars bleef zitten. Dan hadden we een paar weken later vreselijke branden in de [bos]streken en de krantenkop die FIRESTORMS zei. Dat soort dingen, mijn familie en vrienden zijn het nu gewend.
Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Het ergste was het gevoel van mijn herinnering van mijn familie te verliezen terwijl ik door de tunnel ging. Dat maakte me heel bedroefd. Ik zou hen niet willen vergeten, maar misschien was het nodig om van dit leven afstand te doen.
Het beste ervan was te weten, tijdens de rest van mijn bestaan hier, dat God bestaat, misschien niet zoals wij hem zien door de verschillende godsdiensten, maar werkelijk zoveel meer in elk opzicht. Daarbij komt het besef that ieder van ons hier is om een reden, niet toevallig, en dat ieder van ons een aandeel heeft in deze gemeenschappelijke werkelijkheid. Wanneer ik bid, weet ik dat het gebed wordt gehoord, alle gebeden worden gehoord. Dit is ide hoogste vorm van communicatie.
Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja. Soms, in een gesprek met anderen, zullen ze iets zeggen dat het verhaal naar boven brengt. Gewoonlijk niet alles, maar delen ervan, die ze op dat moment nodig moeten horen, om wat voor reden ook. Ik geniet als dit gebeurt. Het wederzijdse delen is ongelofelijk! Toen ik onlangs in een rij voor de kassa stond gebeurde het. Ik zag de handtas van de Vrouw voor me, en zei hoe mooi die was, en we begonnen te praten. Binnen een paar minuten waren we allebei Bijna-Dood ervaringen aan het uitwisselen! Het was de eerste keer dat dit me gebeurd was. Het bleek dat we ons allebei gedwongen voelden met elkaar te spreken, en we hadden beiden ook het gevoel dat we elkaar op een of andere manier herkenden! Dat was heel leuk, en vreemd ook.
Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee
Is er nog iets dat je wil toevoegen over je ervaring? Ja, één ding dat interessant is, is dat toen ik terugkwam naar mijn fysieke lichaam – wat anders was dan het ‘lichaam’ dat bij me bleef. Ik voelde dat mijn vel veel te klein voor me was! Het was strak en onbuigzaam. Ik kon werkelijk mijn vel voelen. Na enkele dagen ging dit weg. Ik bleef hierover klagen tegen de verpleegsters, mijn chirurg, en mijn familie. Voor hen moet dat vreemd geklonken hebben.
Zijn er andere vragen die we kunnen stellen om jouw ervaring beter te begrijpen? Ik vind dit een heel goede vragenlijst. Hij heeft me geholpen om een hoop dingen te herinneren waar ik al heel lang niet aan gedacht had, en er over te schrijven, wat me aanvankelijk niet aanstond. Maar nu ik het gedaan heb, voel ik me beter, en blij dat ik het kan vertellen. Toen ik deze ervaring had in 1972, had ik nog nooit iemand anders over Bijna-Dood ervaringen horen praten, of over tunnels met lichten of iets dergelijks. De eerste keer dat ik over een dergelijke ervaring las, was in een ‘Readers Digest’ [tijdschrift] dat mijn ouders hadden. Ik raakte zo opgewonden dat ik door het huis rende om hen te zoeken, wees ernaar en vond het zo ontzettend leuk om te lezen hoe iemand anders wist wat ik had gevoeld en meegemaakt! Ik geloof niet dat tot dat moment mijn ouders wisten wat ze ervan moesten denken.