Beschrijving Ervaring:

Jack M. hier. Ik heb een naar mijn mening unieke ervaring te delen, niet omdat ik een BDE had maar hoe ik er van herstelde.

Enkele jaren geleden was ik in Lake Chelan in de staat Washington. Ik was ongeveer 15 voet onder de oppervlakte van het water toen een spijker of iets scherps mij sneed waardoor ik naar adem hapte. Toen ik dat deed, stroomde er water in mijn mond en in mijn lichaam. Ik zeg "stroomde" omdat er geen sprake was van slikken of snakken naar lucht, maar meer van benzine die in een auto werd gepompt. Na een paar momenten, viel ik flauw. Het volgende wat ik wist was dat ik naar een soort film van mijn

leven keek. Niet een heel levensverhaal zoals sommige mensen meemaken, maar alleen een paar mooie en gelukkige jeugdherinneringen. Ik weet niet hoe lang dit duurde maar hierna was ik in een tunnel en buiten mijn lichaam. Ik realiseerde me dat mijn lichaam achter mijn rug was maar ik was bang om me om te draaien en te kijken. Maar toen, omdat ik van nature erg analytisch ben, kreeg ik interesse in de tunnel zelf. Er was een scala aan kleuren - geen felle zoals psychedelische kleuren, maar eerder pastel en rustgevend. Ze draaiden met de hele tunnel mee. Op een manier zoals kleuren bewegen in een caleidoscoop.

Ik kan me levendig herinneren dat ik me er heel erg van bewust was dat ik steeds verder de tunnel in ging en dat ik me er volledig van bewust was dat ik alle natuurlijke gevoelens had van het hebben van een lichaam, maar dat ik het niet kon zien. Ik bewoog bijvoorbeeld mijn vingers en alle gewaarwordingen waren er zonder een fysieke vorm om ze mee te identificeren.

Ik zag nooit een helder licht voor mij of enige goddelijke figuren of wie dan ook. Ik ging gewoon dieper en dieper de tunnel in en ik had er een geweldige tijd. Toen, op een onverwacht moment, kwam de gedachte bij me op dat ik stervende was. Ik vloekte een paar verwensingen en zei, zoiets als - naar de hel ermee. Op dat moment was ik terug in mijn lichaam, wakker en alert.

Nu denk ik wordt het verhaal interessant. Later zou ik te weten komen dat ik 5 à 6 minuten onder water had gelegen. Ik herinner u eraan dat ik veel water had binnen gekregen voor ik flauwviel. Wel, ik kwam in perfecte vorm terug. Ik zat op de bodem als een ervaren zwemmer en duiker op zoek naar het zonlicht, zodat ik zou weten welke richting omhoog was. Ik vond het, en zwom naar de oppervlakte van het water en naar de steiger waar ik mezelf omhoog tilde zonder enig teken dat ik net bijna verdronken was. Ik was in perfecte vorm, voelde me net zo goed en gezond als voor deze BDE ooit had plaatsgevonden. Dit herstel is, eerlijk gezegd, merkwaardiger voor mij dan de tunnelervaring, want het lijkt mij dat mijn longen gevuld hadden moeten zijn of dat ik misschien zwak had moeten zijn of zoiets, maar het was echt alsof ik gewoon lekker was gaan zwemmen en niets meer. In feite liep ik terug naar de blokhut waar ik verbleef, nam een douche, kleedde me aan en ging naar mijn werk. Ik dacht er niet meer aan tot enkele jaren later, toen mensen BDE's begonnen te melden en mijn vrouw me een verslag voorlas en ik zei, hé, dat is wat er met mij gebeurd is.

Er is nog iets dat je misschien interessant vindt: Zo'n vijf jaar geleden lag ik in het ziekenhuis en de dokters hadden me wekenlang een sterke pijnstiller gegeven. Toen ze hiermee stopten kreeg ik hallucinaties.

Hier is wat ik belangrijk vind om hierover te delen: Ik kan je vertellen dat ik een BDE heb gehad en hallucinaties en dat ze ABSOLUUT NIET hetzelfde zijn. Wanneer iemand hallucinaties heeft, is er altijd de ervaring dat hij een waarnemer is. Dit is zelfs zo als men zelf in de hallucinatie zit. Dit wil niet zeggen dat men niet af en toe in de hallucinatie terechtkomt en aanneemt dat het een werkelijke ervaring is, maar zelfs dan is de ervaring in niets te vergelijken met een BDE.

Hier wordt het verschil uitgelegd: Iemand is zich tijdens een BDE net zo bewust van zichzelf als jij op dit moment bent als je deze woorden leest. Dat wil zeggen, je bent je bewust dat je aan het lezen bent, je bent je bewust van de kamer waarin je je bevindt en je bent je bewust van wat er buiten de kamer gebeurt. Dit is niet hoe men een hallucinatie ervaart - een hallucinatie lijkt een totale ervaring te zijn, maar er is een gebrek aan (werkelijk) bewustzijn van iets buiten de ervaring zelf. Dat wil zeggen, een persoon ziet en voelt werkelijk in welke omstandigheden hij zich ook bevindt tijdens de hallucinatie en deze beelden zijn absoluut echt voor hem. Als hij wordt achtervolgd door een tijger, heeft hij alle gevoelens van angst, rennen enzovoort. Maar hij kan zijn gedachten niet projecteren in de kamer ernaast of buiten het kader, om het zo maar te zeggen. Dat kan men wel tijdens een BDE.

Ik hoop dat dit interessant is geweest voor u, hoewel ik me kan voorstellen dat u dit soort verhalen al meer dan eens hebt gehoord. Niettemin vroeg u om verhalen te delen en dit was het mijne.

Bedankt,

Jack