Esperientziaren Deskribapena:

Art Bellen zalea naiz eta astero errepidean gidatzen dudan bitartean entzuten diot. Gonbidatua izan zinen ikuskizunean gozatu nuen eta nire esperientziari buruz gogoeta eginarazi zidan. Ez nuen beldurrezko esperientziarik izan, aitzitik, esperientzia espiritual baten bila gizakiak ez garela konturarazi zidan; izaki espiritual indartsuak gara giza esperientzia bat izanda...

1992ko ekainean ezkonduta egon zen 20 urtez. Bigarren hezkuntzako nire neskalagunarekin ezkondu nintzen eta benetan maite nuen, baina maitasuna itsua omen da. Ez dakit nor diren "haiek", baina egia da. Une hartan ez nekien, baina nire emaztea pertsona askoren garapenaren lehen etapetan zegoen, bizitzan goiz esperimentatu zituen eta inoiz aurre egin ez zien gauzengatik.

Ondorioz, oso harreman gehiegizkoan aurkitu nintzen eta, jakin gabe, benetan miserablea zen, baina harenganako maitasunak itsutu egin ninduen gertatzen ari zenarekin. Une estresagarria pasatzen ari nintzen harremanaren barruan, ezin nintzen bere pertsonalitate anitzetara egokitu eta gertatzen ari zen guztiagatik neure buruari egozten nion errua, eta, berari esker, bera eta nire bi alabak ni gabe hobeto egongo zirela pentsatu nuen. Banuen har nezakeen guztia, eta Jainkoari otoitz egiten hasi nintzaion, nengoen lurreko infernu honetatik atera eta Kristok bere irakaspenen barruan agindutako heriotzaren bakea egin nezan.

Entzun al duzu "kontuz zer eskatzen duzun, zure otoitzak erantzun daitezkeelako?" Nire kasuan, egia esan, hiru hilabete baino ez zizkizun eman otoitz horietatik, berak erantzun ziezaien...

Gau batean bidaia batetik itzuli eta afaldu ondoren urdaileko azidotasun ikaragarria sentitu nuen. Nire alaba zaharrenak, orduan hamalau urte zituenak, nire kolorea zurbilegia zela esan zidan eta ospitalera joateko eskatu zidan! Gero, emaztea gurdira igo zela jakin nuen hurrena. Gau hartan oheratzeko asmoa nuen eta emazteak 7etan esnatzea. Hala ere, hurrengo goizean, lanerako prestatzera zihoala, laster konturatu nintzen ez nuela etxean lo egingo, hurrengo egunean bidaia bat egiteko prest egoteko, larrialdietako gelara eramaten utzi gabe, azter nazaten.

Gau hartako azken orduan larrialdietara joan nintzen, eta medikuak jakinarazi zidan hurrengo goizean ospitaleratzen nindutela probak egiteko. Goizean korrika egitera joan behar nuela esan nion eta oso ondo sentitzen nintzela. Beno, argi zegoen kopuruz gainditzen nindutela, eta zure eskariari amore eman nion.

Gela pribatu batera eraman ninduten goizeko ordu bata inguruan. Kalbario guztiarekin haserre nengoen eta telebista ikusten hasi nintzen. Goizeko 3etan erizain nagusia sartu zen eta infernu bat eman zidan esna geratzeagatik eta telebista itzali zidan esanez goizean goiz iritsiko zirela probak egitera eta atseden hartu behar nuela. Bihotzeko monitore bat ere jarri zidan esanez oso lanpetuta zeudela eta ez zutela inor gainetik pasatzeko arriskurik izan nahi, gero argiak itzali eta lotara joateko esan zidan. Amore eman eta aurrera egin eta lotara joatea erabaki nuen. Banekien akidura fisiko eta emozionalera zuzentzen nintzela, eta besteentzat ere nabaria zen.

Beti izan naiz kristaua, metodista bezala hazi nintzen, baina ez nuen ezer irakurria nire bidaiarako prestatuko ninduenik, nire sinesmen espiritualetatik aparte.

Ametsetan, argi izugarri distiratsu hartan bildurik aurkitu nintzen. Begiak babestu behar nituela pentsatu nuen lehenik, baina berehala konturatu nintzen ez zela argi arrunta. Giza hizkuntzan ez dago hitzik berotasun, pertenentzia, bake eta bereziki maitasun sentimendua deskribatzeko. Euforia burura datorren hitz bat da, baina oraindik ez du zentzurik sentimendua azaltzean. Maitasun hitzak ere ez du justiziarik egiten, maitasuna zer den badakigula uste baitugu, ama batek haur jaioberri batenganako sentitzen duen maitasuna bezala. Biderkatu hori milaka aldiz, eta hurbilduko ginateke; bestela, gutxienez norabide egokian egongo ginateke. Ez dago esan beharrik une batean jakin nuela etxean nengoela eta ez nuela joan nahi! Tristatu egin ninduen esateak ez zela geratzeko unea, egiteko asko neukala eta nire alabak zaindu beharko nituela. Harekin, nire alabak aipatuz, haien maitasuna gogoratu nuen, eta arrazoi nuela jakin nuen. Orduan esan zidaten begiak irekitzen nituenean, ez izan beldurrik, lasai egon, medikuek nahi dutena egin, eta etxean egongo zara lau egunetan...

Erizain burua aurpegian nuela esnatu nintzen. Normalean, horrek harritu egingo ninduen nire aurrekariak ezagututa. Baina bake ikaragarriak hartu ninduen, eta ez nintzen hunkitu beste erizain bat lidokainaz zulatzen egon zitzaidala konturatu nintzenean ere. Orduan, bat-batean, gizon bat sartu zen atea paleta elektrikoen makinarekin hautsiz, eta une bizi bat bizitzen ari zirela zirudien. Erizain nagusiari begiratu nion berriro, eta ea pala horiekin jipoituko ninduten galdetu nion. Harrituta zirudien, gero irribarre egin eta ezetz esan zuen, orain mutil ona zarela...

6etan, nire bihotza arritmian sartu zen eta alarma piztu zuen. Atera iritsi zirenerako, lerrokatuta nengoen. Erizain buruak bizia salbatu zidan, eta are harrigarriagoa, batez ere medikuak. Ez nuen bihotz-kalte nabarmenik izan. Geroago, medikuak esan zuen berez mirari moduko zerbait zela. Bihotz sendoa nuela uste zuen, eta lautu nintzenean, bihotzeko muskuluak behar adina kakaztu behar zuen, bere babeserako odola pasatzeko. Jakina, susmo sendoa nuen zer gertatu zen oraindik ere loa gogoratuz, baina ametsa al zen? Hala zela sinesten saiatzen nintzen, baina amets bat baino zerbait gehiago sentitu nuela erakutsi zidaten gauzak gertatzen hasi zitzaizkidan.

Azkar eraman ninduten Zainketa Kritikoen Unitatera egonkortzeko eta kateterismo bat egin zuten bi blokeo bitxi aurkitzeko. Nire aurreko ezkerreko arteria % 85ean blokeatuta zegoen, atzeko arteria nagusia % 95ean blokeatuta zegoen, baina nire eskuineko aurreko arteria oztoporik gabe zegoen. Oso plaka gutxi zegoen nire bihotzaren barruan edo inguruan, eta arteriek norbaitek soka txiki-txiki batekin lotu izan balitu bezala ziruditen. Medikuak esan zidan lasai egoteko, beste bihotz-gutxiegitasun bat izan ez nezan. Izan ere, beste batetik bizirik ateraz gero, ziurrenik bihotzaren bi heren galduko nituen buxaduren ondorioz, eta gero bihotzaren transplantea egin beharko nuen. Denen harridurarako, lasai geratu nintzen. Izan ere, opor gisa hartu nuen, eta uko egin nion egoerari umorea aurkitzea ez zen beste ezer egiteari.

Sentitzen dut ospitaleko egonaldiari buruzko liburu bat bakarrik idatzi ahal izatea, egonkortu egin nindutelako, gero beste ospitale batera eraman eta angioplastia bat egin zidatelako. Istorio luze hau laburtzeko, alta eman zidaten etxera joateko lau egun lo egin ondoren. Amets esan behar dut, emaztea sutan jartzen baitzitzaidan beste edozein gauza bezala berataz ari nintzen bakoitzean. Une hartan, bera desleiala izaten ari zitzaidan, eta nigandik nola dibortziatuko zen pentsatzen hasi zen, eta esan nionean esan zidatela nire neskatoak zaindu beharko nituela, beno, pentsatzen dut berak pentsatu zuela Jainkoa hainbestean zegoela.

Hor amaitzen da saga? Ez! Urtebete geroago, lehengo ia modu berean jaitsi nintzen, nire emazteak ez baitzuen amore eman. Esan zidaten batzuetan angioplastiak pare bat aldiz hartzen duela arazoa konpontzeko, normala delako pertsonak berriro blokeatzea kaltetutako eremuan. Nahiko arrunta dela esan didate eta lehen bezala sentitzen hasi nintzen eta berriro blokeatzen ari nintzela jakin nuen. Denbora batez jasan behar nuela pentsatu nuen, eta nire etxe espiritualera itzul nintekeela, oraindik infernuan nengoela sentitzen nuelako eta beste irtenbiderik ezagutzen ez nuelako. Beno, linea lau bat izan nuen egunetik ia urtebetera, aintziran geunden eta tximista batek jo ninduen!

Karabana ondoko aulki tolesgarri batean eserita nengoen, nire emaztea nire atzean karabanako atean zegoela, tximista lurrera erori, adarkatu eta ezkerreko eskuan jo ninduenean, bularra zeharkatu eta eskuinetik irten eta piknikezko mahaia jo zuenean. Neoizko argi bat bezala piztu nintzen, baina gerri gainetik masailezur azpiraino baino ez zidan eragin, eta eskuineko eskuko behatz puntak anpulatu zizkidaten. Nire emazteak ia nerbio-atake bat jasaten du, izpiei beldur hilgarria dielako, eta orain, nire arreta erakartzen duela esan behar dut.

Baina pentsatuko zenuen bera jo zutela, ez ni, eta nik besoen erabilera galdu nuen aldi baterako, eta asko sufritzen nuen. Tximista sendatu zen hirugarren egunaren ondoren, milioi bat dolar bezala sentitu nintzen eta ospitalera itzuli behar izan nuen nire kardiologoak beste kateterismo bat egin zezan bihotzaren egoera egiaztatzeko. Harritu egin zen plakarik aurkitu ez zuelako, eta aurreko ebakuntzako orbain-ehuna oso gutxi geratzen zela ikusi zuen. Ezin nuen nire bihotzaren egoera bikaina azaldu. Amak esan zidan Jainkoaren eskua jaitsi eta sendatu egin ninduela. Ados nengoen, baina une horretatik aurrera uko egin nion nire emazteari berriro deprimitzen uzteari, aire librea maite dudalako eta ez dudalako berriro atsekabetu nahi.

Geroago amets deiturikoak zentzu handiagoa izan zuen. Bi urte geroago Eguberrietan dibortziatu nintzen eta alaba zaharrenak esan zidan Gabonetako oparirik onena izango zela. Arrazoi zuen!

Nirekin joan zen, eta orain 21 urte zituen eta ezkonduta zegoen, eta oraindik nire seme gazteena hazteko prozesuan nago. Bide batez, dibortzioaren ondorioz alde egin eta hiru hilabetera, urdailerako sendagaia kendu zidaten, eta handik zortzi hilabetera bihotzerako sendagaia kendu zidaten, eta medikuak buruari eragin zion botikaren beharrik ez nuela esanez. Pozik? Beno, ez erabat, baina pozik nago bizitzarekin orain, baina oraindik irrikaz nago noiz itzuliko naizen etxera...