Beskrivelse af oplevelsen:

1991

Ik weet niet waar ik moet beginnen, maar ik voel dat God wil dat ik het vertel.

Iedere keer dat ik probeerde het op te schrijven begon ik te huilen omdat het nog zo vers in mijn geheugen aanwezig is alsof het gisteren gebeurd is.

Het is het meest emotionele wat me in mijn hele leven ooit is overkomen.

Lat me eerst een beetje over mezelf vertellen, ik ben een blanke man van 57 jaar en ik woon in Georgia in de VS. Ik ben getrouwd, mijn vrouw heet Ann, we hebben 5 kinderen, 10 kleinkinderen, eentje onderweg, en 2 achterkleinkinderen en ook eentje onderweg. Ik ben om medische redenen gepensioneerd, maar dat vind ik niet leuk.

Zo tegen 1991 voelde ik me helemaal niet goed, heel erg moe, last van slapeloosheid, mijn arm deed pijn en werd gevoelloos en ik was snel buiten adem. Ik dacht dat het kwam omdat ik rookte en ouder werd. Mijn vrouw reed al 28 jaar op een schoolbus en op dat moment reed ze haar route. Ik was thuis in de achtertuin, we hadden een oude truck om onze camper naar onze plek aan een meer in Alabama te trekken. De lak was versleten dus een vriend van ons had hem van binnen en van buiten geverfd.

Ik was in de tuin bezig met het aanbrengen van de zonnekleppen toen ik misselijk werd en begon te zweten, ik had erge pijn in mijn borst en arm. Net als de meeste rokers dacht ik dat het zou overgaan als ik even ging zitten en een sigaret rookte.

Man, wat had ik het mis.

Zo rond die tijd kwam mijn vrouw terug met haar bus, ze parkeerde en liep naar de plek waar ik zat. Het eerste dat ze zei was: wat is er aan de hand, je ziet doodsbleek. Omdat ik haar niet bezorgd wilde maken zei ik dat het zo wel weer zou gaan. Ze vroeg of ze 112 moest bellen of dat ze me naar het ziekenhuis moest brengen. Ze opende de achterdeur en ging naar binnen, ik stond op om achter haar aan te gaan. Ik was net door de deur toen het net leek alsof ik een duik nam waardoor ik geen lucht meer kreeg. Ik viel op mijn knieën en daarna op mijn rug, ik had het gevoel alsof er 6 olifanten op mijn borst stonden.

Toen wist ik dat ik grote problemen had.

Ann draaide zich om en belde 112, ik zei tegen haar dat ik dacht dat ik een hartaanval had. Zij vertelde dat weer op haar beurt aan de centralist van 112. Ze zei dat ze moesten opschieten. Daarna vroeg ik haar om mijn vriend Grady, die mijn truck had geverfd, te bellen omdat ik wist dat hij pillen voor zijn hart had. Hij was er met de tabletten nog voor de ambulance kwam. Ik legde er 2 onder mijn tong maar ze hielpen niet. Rond die tijd arriveerde de ambulance, ik vertelde dat ik geen adem kon halen en dat ik heel erge pijn in mijn borst had. Ze knipten mijn overhemd open, legden me aan een monitor en zeiden toen dat ik een zware hartaanval had en veel bloedstolsels. Op dat moment zag ik dat mijn vrouw helemaal in paniek was.

Ik begon een wonderlijk gevoel te krijgen, iets dat ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik keek naar mijn vriend Grady en de ambulancebroeder en zei: ik ga dood. Ik zei tegen Grady dat hij tegen de kinderen moest zeggen dat ze voor Ann moesten zorgen en hij moest hen zeggen dat ik van hen allemaal hield. Toen begon mijn lichaam aan te voelen zoals het voelt wanneer je voet slaapt. Alles kreeg de kleur grijs en ik kreeg een vredig gevoel zoals ik nog nooit eerder had meegemaakt. Daarna leek het of alles, slecht voor één minuut, zwart werd.

Vervolgens zweefde ik boven de ambulancebroeders en keek toe hoe ze met me bezig waren. Ze gaven me injecties in mijn arm en in mijn hart waarna ze mijn hart op gang probeerden te krijgen met electrische schokken. Nadat ze dat 2 keer hadden gedaan zag ik mijn geest uit mijn lichaam zweven. Ik woon in een huis met 2 verdiepingen maar plotseling zat er geen dak meer op en begon ik steeds hoger te zweven. Ik kon iedereen die in het huis was en daarbuiten zien. Toen mijn vriend Grady had gezien dat ik was gestorven rende hij naar buiten om over te geven terwijl hij zich vasthield aan mijn truck. Ik kon hem zo duidelijk als wat zien. Mijn vrouw Ann moest worden vastgehouden door vrienden die waren aan komen rennen.

De ambulancebroeders waren nog steeds met me bezig, ze hadden om assistentie gevraagd vanwege mijn hartstilstand. De tweede ploeg rende naar binnen met een nieuw schokapparaat dat volledig geladen was en klaar voor gebruik. Gedurende dit alles was ik helemaal niet bang voor de dood.

Plotseling was ik in een tunnel, hij was heel erg smal en aan het andere eind was het mooiste licht dat ik ooit heb gezien. Ik ging met mijn hoofd vooruit en het leek of ik 160 km per uur ging. De hele tijd kwam het licht dichterbij, het was heel helder maar het deed geen pijn aan mijn ogen. Toen ging ik het licht in, net zoals je in een zwembad springt. Ik was totaal omgeven door het licht. Uit het midden kwam een stem die zei dat alles goed zou komen. Ik heb nog nooit zo’n vrede gevoeld, er was geen pijn en de liefde die ik daar voelde was zo groot. Er zijn niet genoeg woorden in de wereld om je te vertellen hoe geweldig het was!!!

Op de een of andere manier wist ik dat het God was. HIJ zei: je moet teruggaan, je vrouw kan hier helemaal niet mee omgaan. HIJ zei: kijk naar beneden dan kun je haar zien. Ik keek naar beneden en ik kon alles dat gaande was in ons huis zien. Ann was helemaal kapot. En ondanks dat ik heel veel van haar hield draaide ik me om en zei: God, ik wil niet terug. God, op aarde heb ik nooit zoveel liefde en vrede gevoeld als hier. HIJ zei: kom binnen en ik zal je de HEMEL laten zien, maar daarna moet je teruggaan. Er zijn op aarde dingen te doen waarvan ik wil dat jij ze doet.

Er zijn niet genoeg woorden op aarde om je te vertellen wat God me die dag liet zien, maar ik zal mijn best doen met de woorden waarover ik beschik. Er was een werkelijk prachtige poort waar ik mijn ouders en grootouders, die lang geleden waren overleden, zag. Iemand die ik helemaal niet kende zei ook dat hij van me hield. Ze zeiden allemaal dat het goed met hen ging en dat ze zouden wachten tot ik terugkwam. We gingen verder naar binnen. Het leek alsof alles in één kamer was, maar je kon oneindig ver kijken. Je was ergens en een seconde later was je ergens anders. Er was zoveel te zien, de helderste rivieren en stroompjes. Het water was zo helder als glas. De lucht was zo blauw, het gras zo groen, als je over het gras liep zag je geen voetstappen. De mooiste muziek die je ooit hebt gehoord. Ik had nog nooit zulke prachtige bloemen gezien. Ik heb niemand gezien die ziek, kreupel of ongelukkig was.

Ze hebben me verteld dat ik 3-4 minuten dood was, maar in de HEMEL lijkt de tijd stil te staan. Het scheen mij toe of ik er 3 of 4 maanden was geweest. Daarna liet GOD mijn hand los en zei: je moet een tijdje terug en als je werk gedaan is kun je terugkomen. Toen ging ik terug door dezelfde tunnel met dezelfde snelheid als op de heenweg.

Vervolgens keek ik de ambulancebroeder aan en ik zag mijn kleinzoon. Hij woont naast ons en was toen zo’n 4 jaar oud. Tijdens de opwinding was hij de kamer ingewandeld. Ik keek hen aan en zei: ik ben geloof ik even weggeweest, niet? De ambulancebroeder zei: werk mee en niet tegen, we proberen je hier te houden. Ik was nog steeds niet bang voor de dood. Na 23 injecties en 3 schokken ging ik op weg naar het ziekenhuis. Eén van de ambulancebroeders zei tegen mijn zwager dat hij zich niet hoefde te haasten naar het ziekenhuis omdat ik daar waarschijnlijk niet levend zou aankomen.

Ze stopten zelfs niet bij het kleine ziekenhuis in onze plaats maar ze brachten me naar een traumacentrum in Georgia. Ik was nauwelijks in leven toen we aankwamen. Een geweldige arts had die dag dienst, maar de eerste die ik zag was een oude vriendin die daar toen verpleegkundige was. Ze zei: “ Ik had geen idee dat het over jou ging toen ze belden om met de arts te overleggen. Toen ze onderweg waren en zich meldden gaven ze jouw naam en adres op, toen wist ik dat het om jou ging”. Er werd me gezegd dat ik niet moest praten maar ik wilde dat ze me vertelden hoe het er werkelijk voor stond. Misschien wilde ik nog iets tegen mijn vrouw en kinderen zeggen voordat ik ging. De arts zei tegen me dat het er helemaal niet goed uitzag, maar dat hij zou doen wat hij kon.

Mijn vrouw vertelde me later dat de arts tegen haar had gezegd dat ik alleen nog maar een kans had met een TPA injectie, een middel dat stolsels oplost. Negen jaar geleden kostte die injectie 2.600,-- euro, ze zei tegen hen dat ze me niet moesten vertellen wat het kostte. Aangezien ik nogal krenterig ben zou ik waarschijnlijk nog een hartaanval krijgen. Tot op de dag van vandaag plaagt de hele familie mij er nog steeds mee. Ze gaven me de injectie en brachten me daarna naar de afdeling hartbewaking. Mijn vrouw en kinderen mochten dag en nacht op bezoek komen omdat men er van uitging dat ik het niet zou halen. Op ongeveer de zevende dag zei de arts dat ze in mijn hart moesten kijken om te zien hoeveel schade er was aangericht en om te kijken of ze iets konden doen om me te helpen. Ik had 95% in de hoofdader die de linkerkant van het hart voedt en verschillende verstoppingen die niet zo erg waren.

De volgende dag werd ik gedotterd om de verstoppingen zo goed mogelijk te verhelpen. Na de ingreep vertelden ze mijn vrouw en mij dat ik 25-30% of iets meer kwijt was aan hartfunctie aan de linker onderkant van mijn hart.

Nadat ik gedotterd was kwam ik terug op de hartbewaking. Ik had een hele lieve verpleegkundige, maar ze leek zo triest en als ze bij me was had ze tranen in haar ogen. De volgende dag zei ze tegen me dat de ambulancebroeder die me had geholpen tegen haar had gezegd dat ik haar kon vertellen wat ze zo graag wilde weten. Ik vroeg haar wat dat dan was. Ze zei: ik weet dat je niet moet praten, luister maar gewoon naar wat ik te zeggen heb voordat je antwoord geeft.

Ze vertelde me dat haar 8 jarige zoon 3 maanden daarvoor was overleden aan een hersentumor. En ze wilde weten hoe het is, daar waar hij nu was. En de ambulancebroeder had tegen haar gezegd dat hij wist dat ik het haar kon vertellen vanwege wat ik tegen hem gezegd had toen ze me terug hadden gebracht.

Ik lag daar maar en wist niet wat ik moest zeggen. Als ik het haar vertelde zouden mensen denken dat ik gek was of hersenletsel had. Ze begon te huilen, dat brak mijn hart en ik begon ook te huilen.

Nu denk ik, nadat ik tijd heb gehad om erover na te denken, dat GOD het die dag heeft overgenomen.

Plotseling begon ik haar het hele verhaal te vertellen, de hele tijd huilden we allebei. Daarna zei ze: ik kan er mee leven nu ik weet hoe het in de HEMEL is. Ze omhelsde me en ze zei: ik zal je nooit vergeten, dankjewel.

Ik geloof ook dat GOD haar gestuurd heeft om voor me te zorgen op de hartbewaking, ze zorgde voor me alsof ze mijn moeder was.

Later die week kwam ik thuis. Het werd een lange weg naar herstel.

Ik heb in de afgelopen 9 jaar maar heel weinig mensen verteld over mijn reis omdat ik wist dat men zou denken dat ik gek was. Ik vond het ook heel verwarrend om te proberen erachter te komen wat GOD wilde dat ik voor hem deed. In de afgelopen 9 jaar heb ik dit gedeeld met mensen waartegen de dokter had gezegd dat ze weldra zouden overlijden. Naderhand vertelden ze me dat de angst om te sterven niets anders is dan het niet weten hoe het zal zijn. Ik heb het ook gedeeld met mijn enige zus Emily voordat ze overleed aan kanker. Maar ik wist waar ze heen zou gaan want ze was een goede godvrezende vrouw. Ze werd slechts 57 jaar. Ze stierf in 2000. Op mijn kinderen na ben ik nu de enige die hier is overgebleven.

Dit alles heeft mijn kijk op het leven compleet veranderd. Ik leef van dag tot dag en alsof elke dag mijn laatste is. Het heeft mijn hart verzacht en ik probeer anderen te helpen i.p.v. aan mijzelf te denken. Ik ben net klaar met lesgeven aan 33 jongelui in de leeftijd 13-19 jaar op een vankantie bijbelschool. Ik zing in het kerkkoor.

Tot vorig jaar heb ik in mijn hele leven nooit meer geschreven dan een brief. Sindsdien heb ik 12 gedichten geschreven. Eentje over mijn bijna dood reis. Elke dag probeer ik mijn leven te leven op een manier waarvan ik denk dat het GOD zal behagen. Zodat, wanneer mijn leven hier voorbij is, ik weer terug kan naar de HEMEL. Ik heb er geen problemen mee als jullie denken dat ik gek ben, sommigen zullen het geloven, anderen niet.

Ik hoop dat ik, door dit te delen, iemand zal helpen om gemakkelijker over te gaan naar gene zijde als onze tijd om te sterven is gekomen. Ik wil de tijd nemen om GOD te bedanken voor de extra dagen en jaren die hij me heeft gegeven. Ik wil ook alle medewerkers van de regionale ambulancedienst bedanken. Ik wil ook de artsen bedanken en alle verpleegkundigen die me hebben verzorgd.

MOGE GOD JULLIE ALLEN ZEGENEN.

Dit is een waargebeurd verhaal, geschreven door Jerry op 28 juni 2001.