Beskrivelse af oplevelsen:

Dr. George Rodonaia heeft een doctoraat in de neuropathology en een doctoraat in religieuze psychologie. Onlangs hield hij een gesprek aan de verenigde naties omtrent de “opkomende globale spiritualiteit”. Vooraleer hij in 1989 emigreerde van de vroegere Sovjetunie naar Amerika, werkte hij als psychiater aan de universiteit van Moskouw.

Dr. Rodonia onderging één van de meest uitgebreide gevallen van klinische bijna doodervaring die ooit genoteerd werden. Hij werd dood verklaard nadat hij door een auto werd aangereden in 1976 en werd daarna drie dagen in het mortuarium achtergelaten. Hij keerde niet terug tot de levenden tot een dokter een incisie maakte in zijn buik als deel van de autopsie. Een ander merkwaardig feit van Dr. Rodonaia’s BDE – en dit komt bij anderen ook vaak voor -, is dat z’n levensbeeld drastisch werd gewijzigd.

Voor zijn bijna doodervaring, was hij actief als neuropatholoog. Hij was een toegewijd atheïst. Na de ervaring echter, besloot hij zich enkel nog toe te leggen op de studie van de religieuze psychologie. Kort daarna werd hij tot priester benoemd in de Oosterse Orthodoxe Kerk. Op de dag van vandaag is hij actief als pastoor in de Eerste verenigde methodistenkerk in Nederland, Texas.

“Het eerste wat ik me meen te herinneren over mijn BDE, is dat ik mezelf terugvond in een wereld van complete duisterheid. Ik had geen fysieke pijn; ik was me nog steeds bewust van m’n bestaan als George, en overal rond me was het duister. Uiterst en compleet donker, donkerder dan alles, zwarter dan zwart. Dit was wat me omgaf en op me drukte. Ik was in absolute angst. Ik was hier niet op voorbereid. Ik was geschockeerd dat ik nog bestond, maar ik niet wist waar ik was. De gedachte alsmaar bleef terugkomen was “Hoe kan ik zijn, als ik niet ben?” Dat verontrustte me.

Traag maar zeker begon ik mezelf terug onder controle te krijgen en begon ik na te denken over wat er zich allemaal afspeelde. Helaas kwam niets nieuws in me op. Waarom ben ik hier in het donker? Wat moet ik doen? Toen herinnerde ik me Descartes’ fameuze zin; “Ik denk, dus ik besta”. Toen ik dat besefte viel er een last van mijn schouders, omdat het me liet beseffen dat ik wel degelijk nog bestond, zij het in een volledig andere dimensie. Kort daarop dacht ik “Als ik besta, waarom zou het dan niet positief kunnen zijn?”. En dat was wat op me afkwam. Ik ben George, en ik bevind me in het donker, maar ik weet dat ik besta. Ik ben wat ik ben. Ik moet niet negatief zijn.

Daarna dacht ik, “Hoe kan ik definieren wat goed is in alles wat hier donker is?” Wel, licht is positief. Opeens bevond ik me in licht, helder, wit schijnend licht. Het was als een flits van een fototoestel, maar dan niet flikkerend. Een constant licht. In het begin vond ik de schittering ervan pijnlijk. Ik kon er niet direct naar kijken. Beetje bij beetje begon ik me veilig en warm te voelen en opeens leek alles goed te zijn.

Het volgende wat gebeurde is dat ik allerlei molecules zag voorbij vliegen. Atomen, protonen, neutronen vlogen overal. Aan de ene kant was het een absolute chaos, aan de andere kant was het ontzettend mooi omwille van de symmetrie die zelfs deze chaos bevatte. De symmetrie was prachtig en verenigend, en ze overspoelde me met opwinding. Ik zag deze universele vorm van leven en natuur, terwijl ze zich voor m’n ogen afspeelde. Het was op dit punt dat elke bezorgdheid die ik nog had in verband met mijn lichaam, verdween. Het leek me zo duidelijk dat ik het niet meer nodig had, dat het zelfs eigenlijk een beperking was.

Alles in m’n ervaring leek samen te smelten, dus het is moeilijk om er een duidelijke chronologie aan te geven. Tijd zoals we het kennen leek gestopt te zijn. Verleden, heden en toekomst waren samengesmolten in de tijdloze verbondenheid van leven.

Op een bepaald punt onderging ik wat men noemt het “levensreview”, daar ik mijn leven van begin tot einde zag. Ik deed er als het ware in mee, als in een soort holografisch beeld. Geen gevoel van verleden, heden of toekomst, alleen maar het nu moment en de realiteit van mijn eigen leven. Het was niet alsof het begon op mijn geboorte, en doorliep tot aan mijn leven aan de Universiteit van Moskou. Het verscheen allemaal tegelijk. Daar was ik. Dit was mijn leven. Ik ervaarde geen schuldgevoel voor de dingen die ik gedaan had. Ik kreeg geen specifiek gevoel over mijn mislukkingen, fouten of dingen die ik bereikt had. Ik ervaarde mijn leven als voor wat het is. En ik voelde me er goed bij. Ik accepteerde leven voor wat het is.

Gedurende de ervaring bleef het licht een gevoel van vrede en geluk naar me toestralen. Het was erg positief. Ik was zo gelukkig om in het licht te mogen zijn. Ik besefte wat het licht betekende. Ik leerde dat alle fysieke regels die verbonden waren met het menselijke leven in het niets verzonken in vergelijking met deze universele realiteit. Ik zag ook dat een zwart gat slechts een deel is van dat oneindige licht. Ik zag dat realiteit overal bestond. Hiermee bedoel ik niet alleen het aardse leven, maar het oneindige leven. Alles is niet alleen onderling verbonden, alles is ook één.

Dus voelde ik een éénheid met het licht, een gevoel dat alles goed was met mij en de rest van het universum.

Daar bevond ik me dus, tussen al deze goede dingen en deze fantastische ervaring, toen plots iemand in mijn maag begon te snijden. Kun je het inbeelden? Wat er gebeurd was? Ik was naar het mortuarium gebracht. Ik was dood verklaard en werd er drie dagen achtergelaten. Een onderzoek naar de oorzaak van mijn dood werd opgezet, dus zonden ze iemand om een autopsie uit te voeren. Toen ze in mijn maag begonnen te snijden, voelde ik een grote kracht die me beetnam en me naar beneden duwde. De kracht was zo groot dat ik direct mijn ogen opende en een enorm pijngevoel kreeg. Ze stopten de autopsie onmiddellijk en brachten me naar het ziekenhuis, waar ik de volgende negen maand bleef, waarvan het meest onder een beademingsmachine.

Traag herwon ik mijn gezondheid. Maar ik zou nooit meer dezelfde zijn omdat ik de rest van mijn leven alleen maar meer wilde toewijden aan het studeren van wijsheid. Deze nieuwe interesse leidde me naar de universiteit van Georgia, waar ik mijn tweede doctoraat behaalde, in de religieuze psychologie. Daarna werd ik priester in de Oosterse Orthodoxe Kerk. Uiteindelijk, in 1989, verhuisden we naar Amerika. Ik werk nu als een pastoor in de Eerste Verbonden Methodistenkerk in Nederland, Texas.

Iedereen die zo’n ervaring had met God, of die zo’n diep gevoel van verbondenheid had met de werkelijkheid, weet dat er maar één significant ding te doen valt in het leven; liefhebben. De natuur liefhebben, mensen en dieren liefhebben, de creatie op zichzelf liefhebben, alleen maar omdat het er is. Om Gods creatie te mogen dienen met een warme hand van gulheid en compassie – Dat is het enige zinvolle bestaan.

Vele mensen wenden zich tot diegene die een BDE hadden, omdat ze voelen dat wij de antwoorden hebben. Maar ik weet dat dit niet waar is, toch niet helemaal. Niemand van ons zal de grote waarheden van het leven ten volle kunnen begrijpen tot we uiteindelijk met de eeuwigheid samensmelten gedurende de dood. Maar ondertussen ligt het in onze natuur om antwoorden op onze diepste vragen rond de bijnadoodervaring en onsterfelijkheid te zoeken.